روزگار

تا که بوديم ،نبوديم کسی...کشت ما را غم بی هم نفسی...تا که خفتيم ، همه بيدار شدند...تا که مرديم ، همگی يار شدند...قدر ان شيشه بدانيد که هست...نه در ان موقع که افتاد و شکست ...برگها وقتی میریزن كه فكر میكنند طلا شدند